आद्यपिपा

म्हणजेच रतनजींच्या बाबतीत सुखाबरोबर दु:खही आले. ह्या कथेवरून आपल्याला कळते की श्रद्धावानांना सद्-गुरुंच्या चरणी कशाची मागणी करावी आणि कशी करावी हे ठरवावं लागतं. “माझी तर इच्छा अशी आहे, पण तुझी इच्छा असेल तेच दे” हा भाव असावा लागतो कारण माझ्यासाठी काय उचित आहे हे सद्-गुरुंशिवाय कधीच कोणीही सांगू शकत नाही. आद्यपिपा दादाही हेच सांगतात,

प्रारब्ध आणील पुढे काय काळ
आम्ही जरी नेणू करी प्रतिपाळ

आम्ही श्रीअनिरुद्ध महिमामध्ये हेच मागणे मागतो.

जे जे मजसाठी उचित | तेचि तू देशील खचित|
हे मात्र मी नक्की जाणीत| नाही तक्रार राघवा|

त्याचप्रमाणे बापू आपल्या दिग्दर्शक गुरुंच्या गुणसंकीर्तनामध्ये (श्रीसाईमहिमामध्ये) म्हणतात,
मजला आवडो अथवा नावडो| तू जे इच्छिसी तेचि घडो|
हेचि मागता न अवघडो| जीभ माझी|

…आणि म्हणून हेमाडपंत आपल्या साईनाथांबरोबरच्या पहिल्या धूळभेटीनंतर आपल्याला सांगतात,

साईदर्शनलाभ घडला| माझिया मनींचा विकल्प झडला|
वरी साईसमागम घडला| परम प्रकटला आनंद|
साईदर्शनीं हीच नवाई|दर्शनें वृत्तीसी पालट होई|
पूर्वकर्माची मावळे सई| वीट विषयीं हळूहळू|

– (श्रीसाईसच्चरित अ.२, ओ.१४४, १४५)

म्हणजेच फक्त साईनाथांच्या, सद्-गुरुंच्या दर्शनाने काय झालं :
१) माझिया मनाचा विकल्प झडला – मनातील संकल्प विकल्प नष्ट होतात
२) परम प्रकटला आनंद – जीवनातील सर्वोच्च (परम) आनंद अनुभवता येतो.
३) पूर्वकर्माची मावळे सई – गतकर्माचा “अनिष्ट प्रभाव” लय पावू लागतो
४) वीट विषयीं हळूहळू – षड्-रिपूंपासून भक्त / श्रद्धावान लांब जातात म्हणजेच त्यात ते
सहजतेने अडकत नाहीत.